Wielu chłopców nad łóżkiem miało plakat z tym autem. Historia rajdowej legendy Lancii Stratos
Jeszcze nie tak dawno wiele marek samochodowych promowało się przez udział w sportowej rywalizacji. Poza tym motorsport był zawsze świetnym poligonem doświadczalnym dla nowych rozwiązań technicznych. Dziś w dobie rozwiniętych symulacji komputerowych i nowoczesnych stanowisk pomiarowych inżynierowie znacznie szybciej i taniej sprawdzają trwałość podzespołów. To sprawia, że kolejne marki odchodzą od motorsportu, a dziedzina ta z roku na roku traci rzeszę fanów. Kto wie, być może po 2030 roku, kiedy w większości salonów samochodowych będą stały wyłącznie samochody elektryczne, zniknie całkowicie. Miejmy nadzieję, że tak się nie stanie.
Pierwsze zwycięstwo w 1973 roku
Lancia Startos obok modeli 037 i Delta jest legendą w świecie rajdów. Po raz pierwszy można było ją podziwiać na odcinkach specjalnych w kwietniu 1973 roku w Rajdzie Firestone. Wystartowała wówczas, wciąż jeszcze jako prototyp, a za jej kierownicą zasiadał duet Munari-Mannucci. Swoje pierwsze międzynarodowe zwycięstwo Stratos odniosła we wrześniu tego samego roku w Tour De France Automobile.
Pasmo sukcesów
W latach 70. zdominowała międzynarodową scenę rajdową, odnosząc liczne zwycięstwa. Wygrała trzy kolejne edycje Rajdu Monte Carlo, zdobyła trzy tytuły w Mistrzostwach Świata Konstruktorów (1974, 1975 i 1976) i trzy zwycięstwa w Mistrzostwach Europy Kierowców. Za kierownicą Stratosa, Munari zwyciężył w Pucharze Świata Kierowców Rajdowych FIA w 1977 roku. Z kolei Bernard Darniche w rajdowej Lancii wygrał cztery z siedmiu rund podczas Rajdowych Mistrzostw Świata.
Natychmiast rozpoznawalna
Lancia Stratos powstała na bazie prototypu „Strato's Zero” z 1970 roku zaprojektowanego przez Bertone. Ostateczna wersja rajdówki została zaprezentowana w 1971 roku. Samochód wyróżniał się futurystycznym klinowatym kształtem. Jego wyostrzony przód harmonijnie łączył się z nadkolami, natomiast pochylona szyba przednia obejmowała przednie słupki i płynnie przechodziła w szyby boczne. Dach kończył się dużą pokrywą silnika wraz z pionowo ustawioną malutką tylną szybą. Maskę silnika, błotniki i pokrywę bagażnika wykonano z lekkich materiałów. Błotniki tylne wyposażono w otwór umożliwiający szybsze wykonanie naprawy serwisowej podczas rajdu. Z tyłu model wyróżniał się okrągłymi światłami i agresywnym spojlerem dachowym.
Silnik V6 z Ferrari
Stratos początkowo wyposażony był w silnik benzynowy V4 z Fulvii. Nieco później w modelu tym pojawił się zasilany trzema gaźnikami Webera silnik V6 o pojemności 2,4 litra i mocy 240 KM. Jednostka przekazywała moment obrotowy na tylne koła za pośrednictwem manualnej 5-biegowej skrzyni. Silnik V6 zaczerpnięty był z Ferrari Dino 246. Z czasem jego moc zwiększono, najpierw do 255 KM, a następnie do 280 KM. Słabszy wariant rozpędzał się od 0 do 100 km/h w 5 s i uzyskiwał prędkość maksymalną 215 km/h.
Charakterystyczne malowanie
Ale nie tylko osiągi były fascynujące w tym modelu. Wnętrze Lancii Stratos wyposażone było tylko w dwa fotele i skoncentrowane całkowicie na kierowcy. Tak zwany „color-blocking” tworzył w kabinie efekt ciągłej gry przeciwstawnych barw poprzez zastosowanie podstawowych kolorów, takich jak niebieski, czerwony i żółty, typowych dla marki Lancia. Stratos w 1975 roku przybrał biało-zielone barwy swojego sponsora Alitalii, a trójkolorowe logo włoskiej linii lotniczej zostało podzielone i zharmonizowane z klinowym kształtem samochodu, tworząc jedno z najpiękniejszych malowań w historii sportów motorowych.
To Fiat zadecydował o końcu rajdowej Lancii
Sukcesy Stratosa zaczęły słabnąć od 1977 roku, tj. od momentu, gdy Fiat wykupił Lancię. Legendarny model pojawiał się na OS-ach coraz rzadziej, a wraz z końcem rajdowej homologacji w 1984 roku zniknął z odcinków specjalnych. Dziś jest cenionym klasykiem i można go podziwiać głównie w muzeach. Lancię Startos można było ostatnio podziwiać w akcji we wrześniu br. na torze Circuit de Remparts d'Angoulême we Francji, gdzie z okazji 50-lecia jej pierwszego zwycięstwa zorganizowano uroczystą imprezę z udziałem kierowcy wyścigowego i rajdowego Bernarda Darniche'a.